Kalbim, uzun zaman oldu konuşmayalı. Acı çekme sanatını öğrendik birlikte, arkanı dönüp gitmeyi öğrettiler bize bir de. Her şey daha mı çabuk kırılıyor artık? Yoksa daha mı sert başımızı taşa vuruyoruz? Her seferinde yanlış olduğunu bildiğin halde neden açıyorsun kendini, daha çok acı için mi? Yoksa sen hala bir umut mu bekliyorsun? İçin yanar ama bunu o bilmez. O öyle bi gider ki, sen burada nefes bile alamazsın. Canını öyle bir yakar ki, soluğunu keser. Bırak hayattan zevk almayı, yaşama sevincini kaybedersin. Bittin, yine gittin benden. Yoruldum artık senin benden gitmelerinden. Bir daha gelme artık sevgili, yoruldum artık, sana her defasında kapılmaktan, bir adım atıp bir şans daha verip, senin bana gelişlerini beklemekten yoruldum.
Başlarken öyle güzeldi ki her şey, şaka gibi başlamıştı, sonra kâbus gibi bitti ve bi gün tam anlamıyla senden kopmuşken, çıkıp yeniden geldin bana. Oldu mu peki? Söyle sevgili, sana yeniden verdiğim değeri hak ettin mi? Beni, benden çok sevdin mi? Ben hayallerimizi birlikte kurarken, sen kendi aldığın kararları uygular olmuşsun, beni böyle mi sevdin aşk? Ben de bulduklarını başkalarında arama bulamazsın. Sen o kalbinle sadece bende varsın.
Artık sona geldik. Sen yine verilen şansları elinin tersiyle ittin. Masal gibiydin sevgili, bi vardın bi yoktun hep. Aşkın en acı halini gördüm gözlerinde. Bi şeyler saklı içinde, gizlerinden çıkarmadığın, tümcelere dökmediğin kanıksanmış yaraların vardı sevgilim. Ben o kabuk bağlamış yaralarını sarmalarken, sen yine gittin. Hem de öyle bir gittin ki, artık gelsen de içimde kendini, gözlerimde aşkını, tenimde bıraktığın o kokunu bulamıycaksın. Bendeki seni tükettin, son demine kadar yok ettin sevgili. Gelme artık geri, şimdi başka tenlerde ara beni. Belki yeniden bir ben daha yaratırsın olamaz mı aşk ? Olabilir… Kalbine iyi bak, çünkü ben en çok onu sevdim…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder